Ζούμε σε έναν κόσμο, στον οποίο γεννιόμαστε και πεθαίνουμε, χωρίς την θέλησή μας.
Προκύπτουν λοιπόν κάποιες σημαντικές ερωτήσεις:
Για ποιον λόγο δεν ελέγχουμε την γένεση μας και πολύ περισσότερο, για ποιον λόγο πρέπει να ενσαρκωθούμε;
Ποιος είναι ο σκοπός αυτής της υποχρεωτικής της εμφάνισής μας επάνω στον πλανήτη Γη;
Η Ελληνική Γλώσσα, γνωστή για την επιστημονική της κατάρτιση, φαίνεται να γνωρίζει τον προορισμό μας πολύ καλύτερα από εμάς τους ίδιους. Υπάρχουν δύο πανομοιότυπες λέξεις που μπορούν πολύ εύκολα να μας διαφωτίσουν:
ΓΕΝΕΣΙΣ και ΓΕΝΝΗΣΙΣ
Ποιος είναι άραγε ο λόγος ύπαρξης αυτών των δύο φαινομενικά τόσο όμοιων αρχαίων λέξεων, που σήμερα ούτε καν καταλαβαίνουμε την διαφορετικότητά τους;
Κι όμως, μέσω αυτών των δύο λέξεων μπορούμε να ανακαλύψουμε και να προσδιορίσουμε επακριβώς τον σκοπό της ζωής μας.
Πρέπει να καταλάβουμε λοιπόν ότι δεν υπάρχει μόνο μία, αλλά αντιθέτως υπάρχουν ΔΥΟ γεννήσεις.
Η πρώτη λέξη ΓΕΝΕΣΙΣ προέρχεται από το ρήμα «γίγνομαι» και αφορά την φυσική μας γένεση. Αυτή που είναι υποχρεωτική, δεν την ελέγχουμε και οδηγεί στο αναπόφευκτο γεγονός του θανάτου. Επομένως αυτή η πρώτη γένεσις αποτελεί ξεκάθαρα μία έκφραση του θείου σχεδίου.
Γεννάω: ενεργητικό του γίγνομαι.
Γίγνομαι: έρχομαι εις νέαν κατάστασιν υπάρξεως. Έρχομαι εις το είναι, λαμβάνω ύπαρξιν. Επί προσώπων: γεννώμαι, επί πραγμάτων: παράγομαι, επί συμβάντων: συμβαίνω.
Η δεύτερη λέξη ΓΕΝΝΗΣΙΣ προέρχεται από το ρήμα «γιγνόσκω» και αφορά την έναρξη της λειτουργία της ενσυνείδητης κατάστασης.
Γιγνώσκω: 1. αρχίζω να εννοώ, διακρίνω, καταλαμβάνω, σημειώ, μανθάνω.
Μπορούμε λοιπόν να συνάγουμε ένα πολύ σπουδαίο συμπέρασμα, το οποίο μπορεί να μας βοηθήσει σε πολύ μεγάλο βαθμό να προχωρήσουμε στην γνώση του εαυτού μας, κατά το δελφικό ρητό. «ΓΝΩΘΙΣΑΥΤΟΝ»
Η γένεσής μας σε αυτήν την ζωή δεν αποτελεί ένα καθόλου τυχαίο γεγονός. Ο πατέρας μας και Θεός δημιουργός μας, είναι υπεύθυνος για αυτήν την γένεση, διότι το γεγονός αυτό σχετίζεται με την εξέλιξη της ψυχής μας και αποτελεί ένα γεγονός που συνοδεύεται από μεγάλες προσδοκίες.
Ο λόγος της γένεσής μας ή με άλλα λόγια ο σκοπός της ζωής μας, συμβαίνει προκειμένου ο άνθρωπος που γεννήθηκε, να καταφέρει κατά την διάρκεια της ένσαρκης ζωής του να πραγματοποιήσει, αυτήν την φορά όμως μόνο με τις δικές του δυνάμεις, μία δεύτερη γέννηση, κατά μίμηση της πράξης του πατρός του! Μόνο τότε, η ζωή μου μπορεί να λάβει την πραγματική της αξία και να ανακαλύψει το πραγματικό του νόημα.
Αν ο άνθρωπος δεν προχωρήσει σε αυτήν την δεύτερη γέννηση, παραμένει μισός.
Χρειάζεται λοιπόν απαραιτήτως το ΕΤΕΡΟΝ του ΗΜΙΣΥ για να ολοκληρωθεί.
Η ελληνική γλώσσα γνωρίζει και πάλι, με έναν τελείως ανέλπιστο και απροσδόκητο τρόπο, το ότι θα πρέπει να επιδιώξουμε, χωρίς ίχνος αμφιβολίας, αυτήν την δεύτερη γέννηση.
ΓΕΝΕΣΙΣ = 473
ΓΕΝΝΗΣΙΣ = 526
Παρατηρούμε έκπληκτοι ότι αν προσθέσουμε τους λεξάριθμους των δύο λέξεων θα έχουμε το άθροισμα 473+526= 999.
Αν παραμείνουμε μόνο στην πρώτη γένεση, δεν μπορούμε να λειτουργήσουμε σαν άνθρωποι, με την φιλοσοφική έννοια του όρου. Ζούμε μία ζωή άσκοπη και ανούσια που είναι εστιασμένη στις υλικές απολαύσεις και στην γενικότερη λογική του «καλά να περάσουμε».
Ο κύριος σκοπός όμως ενός ανθρώπου, δεν είναι «να περάσει καλά». Αντιθέτως είναι να κουραστεί να μοχθήσει και να κοπιάσει στα πνευματικά θέματα για να καταφέρει να προχωρήσει έστω και ένα μικρό βηματάκι μπροστά και να εξελίξει με τον τρόπο αυτόν την ψυχή του.
Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, στο βιβλίο Μ των «Μετά τα φυσικά» ο άνθρωπος αποτελεί ένα είδος, και σαν είδος οφείλει να εξελίσσεται. Υπάρχουν λοιπόν τρία βασικά εξελικτικά στάδια από τα οποία πρέπει να περάσει το ανθρώπινο είδος προκειμένου να ολοκληρωθεί και να τελειοποιηθεί, τα οποία σήμερα δυστυχώς τα αγνοούμε.
Κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο, αγνοούμε αυτήν την λειτουργία των δύο γεννήσεων που πρέπει να υποστούμε προκειμένου να κατακτήσουμε αυτήν την τελειοποιημένη και ολοκληρωμένη πορεία.
Η πρώτη γένεση, η οποία πραγματοποιείται χωρίς την θέλησή μας, γεννάει ανθρώπους οι οποίοι όμως δυστυχώς διαθέτουν μόνο την όψη, την εξωτερική εμφάνιση ενός ανθρώπου.
Βρίσκονται στο πρώτο εξελικτικό στάδιο στο οποίο οι Φιλόσοφοι έχουν δώσει διάφορες, όχι και τόσο κολακευτικές δοκιμασίες.
Ο Αριστοτέλης τους ονόμασε δίποδα ή ανθρωποειδή. Ο Πυθαγόρας ανδράποδα ζώα. Ο Πλάτωνας ανθρωπίσκους.
Αυτό σημαίνει ότι ένας άνθρωπος που απλώς έχει γεννηθεί και δεν έχει μπει σε μία εκπαιδευτική διαδικασία, η οποία θα του επιτρέψει να καταφέρει να αναπτύξει τις νοητικές του ικανότητες, για τους μεγάλους φιλοσόφους μας, παραμένει στο επίπεδο του ζώου.
Ο άνθρωπος αυτός είναι καταδικασμένος να λειτουργεί την νόησή του με έναν όχι ιδιαίτερα κολακευτικό τρόπο.
Ο άνθρωπος που έχει παραμείνει στο πρώτο εξελικτικό στάδιο του δίποδου ή ανθρωποειδούς ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ.
Ο πραγματικός άνθρωπος που καταφέρνει να εισέλθει και να κατακτήσει το δεύτερο εξελικτικό στάδιο, βρίσκεται πλέον σε μία νοητική κατάσταση η οποία του επιτρέπει να ΚΑΤΑΝΟΕΙ ή να ΕΝΝΟΕΙ.
Η διαφορά βεβαίως είναι τεράστια. Διότι η αντίληψη, όπως ακριβώς μας εξηγεί η ίδια η λέξη, λαμβάνει ως πραγματικότητα το ΑΝΤΙΘΕΤΟ της αλήθειας.
Αυτό σημαίνει ότι η ΑΝΤΙΛΗΠΤΙΚΗ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ενός διπόδου-ανθρωποειδούς δεν θα το οδηγήσει ποτέ στην αποκάλυψη της αλήθειας.
ΓΕΝΕΣΙΣ = ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΜΑΙ
ΓΕΝΝΗΣΙΣ = ΚΑΤΑΝΟΩ
Όσον αφορά λοιπόν την λόγο της ύπαρξής μας και την διαδικασία της ζωής και του θανάτου, θα πρέπει να καταλάβουμε ότι ο Θεός είναι αυτός που μας χαρίζει την πρώτη γένεση, κατά την οποία γεννιέται το φυσικό μας σώμα.
Η δική μας αποστολή έγκειται στο να καταφέρουμε να μιμηθούμε το παράδειγμά του και να προχωρήσουμε στην δεύτερη γέννηση, η οποία όποια όμως αποτελεί ένα καθαρά δικό μας επίτευγμα.
Δηλαδή ούτε λίγο ούτε πολύ, ο άνθρωπος εκείνος που θα καταφέρει να προχωρήσει και να ολοκληρώσει την δεύτερη γέννηση, θεωρείται αυτοδικαίως ένας μικρός Θεός. Αυτοί είναι οι Ήρωες και οι Φιλόσοφοι της αρχαίας Ελλάδας.
Αξίζει λοιπόν τον κόπο να προσπαθήσουμε να ανακαλύψουμε αυτήν την μυστική και άκρως μυητική διαδικασία, η οποία υπόσχεται να μας μεταμορφώσει σε πραγματικούς ανθρώπους, αντάξιους του ονόματός μας.
